Pravda

Ipak, saosećanje u tuzi i bolu ne sme pomutiti razum. Potrebna je i hladna analiza uzroka i posledica ubistvenog divljanja terorista. Evropska civilizacija, na žalost Evropljana i čovečanstva, ne može se svesti na besmrtne ideale, jer je ogrezla u nepravičnom i neretko neljudskom postupanju prema neevropljanima. Ne radi se samo o zločinima koje su kolonijalne sile činile zarad pohlepe svojih kapitalista i samih metropola već i o poslekolonijalnom upravljanju periferijom kapitalističkog sveta u sadejstvu sa saveznikom preko Atlantika. Ovo upravljanje bilo je i jeste nenačelno i nepravično, ostavljajući sve veći jaz između razvijenog centra i eksploatisane i osiromašene, katkad ratovima obogaljene, periferije. U ratovima Izraela i njegovih arapskih suseda, SAD i EEZ, potom EU,stavljali su se na stranu male nuklearne sile (izraelsko nuklearno oružje ih pritom nikada nije brinulo, dok se nearapskom ali islamskom Iranu zamera i puka namera proizvodnje ovakvog oružja). Pretežno muslimansko stanovništvo Palestine i susednog Jordana, u kojem izbegli Palestinci čine polovinu stanovništva, mnogo je propatilo, a nepravda je uticala na postupno versko fanatizovanje. Francuzi su osam godina (1954–1962) ratovali protiv alžirske nezavisnosti, jer su smatrali Alžir ništa manje francuskim od Bretanje ili Provanse. Otac trenutno najpopularnije francuske političarke Marin le Pen, Žan-Mari, borio se kao padobranac, pripadnik Legije stranaca, kako u Vijetnamu tako i u Alžiru. Docnije se hvalio da je učestvovao u mučenjima Alžiraca, ali nikada nije za nedela odgovarao, iako su rasprostranjena mučenja kojima je kolonijalna vojska podvrgavala Alžirce (poginulo ih je više od milion) poređena sa "gestapovskim metodama". Nakon Alžirskog rata, francuski naseljenici masovno su napustili Alžir i naselili se uglavnom u jugoistočnim predelima Francuske. Tamo i u Parizu ima najviše arapskih doseljenika, a radi se i o tradicionalnom uporištu francuske krajnje desnice. Arapi su u Francuskoj teritorijalno segregirani i za njih su, po pravilu, rezervisana najslabije plaćena zanimanja. "Domaći" radnici ih opažaju kao otimače poslova i socijalne pomoći. Ovo je i glavni razlog što su ne samo u Francuskoj već i diljem Evropske unije radnici napustili internacionalizam levičara i priklonili se krajnjoj desnici, koja ih privlači ksenofobično-nacionalističkim sloganima i socijalno-šovinističkom politikom. Rasizam i islamofobija obuzeli su umove i duše nižih društvenih slojeva, a stranke tzv. umerene desnice, u težnji da odgovore na izazov krajnjih desničara, i same pribegavaju islamofobiji. Naime, potonja nije politički nekorektna kao antisemitizam: ako izgovorite nešto što spada u antisemitizam, lako ćete završiti u zatvoru, ali zato do mile volje možete dati sebi islamofobičnog oduška. Istovremeno, NATO bombarduje pretežno muslimanske zemlje, kada god to poželi. Pred agresiju na Libiju, koja je potpuno razorila, podelila i obogaljila jednu od najprosperitetnijih arapskih država, glavni ratni huškači bili su bivši francuski predsednik Nikola Sarkozi (danas zagovara razgorevanje rata u Siriji) i bivši italijanski premijer Silvio Berluskoni (obojicu je ranije pukovnik Gadafi finansirao novcem građana Libije). Današnja Francuska, predvođena socijalistom Olandom, ponukana valjda "uspehom" smenjivanja Gadafija, bombama bi najurila s vlasti Asada (i Rusija bombarduje, ali u Asadovu korist), deleći tu odgovornost sa SAD. Čitave porodice Sirijaca i Libijaca beže od rata, ali im se priključuju i pojedini "spavači", poput onih već"probuđenih" pre nekoliko dana u Parizu. Religijom opijeni, a osiromašeni, nepravednim i agresivnim odnosom SAD, EU i NATO prema muslimanima duboko frustrirani i usled čitave situacije očajni, neki muslimani pribegavaju terorističkim zlodelima. Pošto ne mogu da se suprotstave nadmoćnom agresoru na bojnom polju, niti da od bombi zaštite sopstvene porodice, oni se svete nemilosrdno ubijajući nevine civile, bilo raznoseći ruski avion nad Egiptom bilo pucajući nasumično po Parizu. Ko je sledeća meta? Da li će EU, rukovodeći se islamofobijom, postati fašistoidna tvrđava?