Pravda

Piše: Dejan Mikavica Tradicionalna hrvatska politika je ustanovljena u onom društveno-političkom segmentu koji se odnosio na srpski narod od 1538. kada su Srbi stekli privilegovani status na prostoru koje je napustilo hrvatsko stanovništvo pred Turcima i formirana Vojna krajina. Povlastice koje su tada stekli Srbi odnosile su se na prava neplaćanja poreza i vršenja vojne službe kada je bila ugrožena država Habzburgovaca. Ove povlastice bile su za hrvatsku neprihvatljive. O odnosu hrvatskih feudalaca i crkve i uopšte staleških predstavnika politike najbolje svedoče odluke Hrvatskog sabora od sredine XVI veka kada su doneti zaključci da se na "ostacima ostataka Hrvatske" ne priznaje nijedna vera ni crkva osim rimokatoličke. Manifestacije netrpeljivosti prema Srbima, njihovom statusu i veroispovesti nisu se menjali u zavisnosti od političkih i društvenih prilika postajući tako nezaobilazni i najbitniji obrazac državotvorne ideje koja je imala gotovo fiktivno obeležje s obzirom na nemoć predstavnika hrvatske politike da određene teritorije na području Habzburške monarhije učine više hrvatskim od onoga što je dopuštala mađarska i austrijska strana. Tokom jednog veka (1538-1638) hrvatsku politiku su najuverljivije predstavljali franjevci, propagatori rimokatoličkog prozelitskog misionarstva i to preko ilirizma koji su poistovećivali sa hrvatstvom. Pronašli su svoje mesto i jezuiti koji su se zalagali za štokavštinu, sve do Pavla Ritera Vitezovića koji je krajem XVII veka odgovarajući na poziv austrijskog dvora napravio projekat oslobođenja balkanskih hrišćana od turske vlasti i sačinio spis pod naslovom Croatia rediviva odnosno "Oživela Hrvatska" u kojem je dokazivao da na prostoru Balkana žive jedino Hrvati i da svi govore hrvatskim jezikom i da se prema tome treba težiti stvaranju Crvene i Bele Hrvatske koja bi obuhvatala Sloveniju, Hrvatsku, Slavoniju, Istru, Dalmaciju, Bosnu, Hercegovinu, Srbiju, Makedoniju i Bugarsku. Od sredine XVI veka hrvatska politika u odnosu na Srbe svodila se na nepriznavanje njihove ravnopravnosti, antagonizam, diskriminaciju i traženje odgovarajućeg načina za progon i pogrom srpskog stanovništva, zabranu njegovog doseljavanja i ukidanje privilegija. Rimokatolički prozelitizam i unijaćenje su se do kraja XVIII veka, uprkos nasilnim metodama pokazali nedovoljno uspešnim, pa se za progon, diskriminaciju i zločine tražilo drugo opravdanje i drugačiji načini. Korpus primera koji svedoče o hrvatskom antagonizmu nije jenjavao vekovima. Napuštanje hrvatskog, čakavskog i kajkavskog dijalekta, i preuzimanje štokavskog, predstavljalo je osnovnu sastavnicu za pokušaje političkog prodiranja kulturno, civilizacijski i brojno inferiornog naroda na prostore koji mu nisu istorijski ni etnički pripadali. Konstruisanje filozofsko-ideološkog projekta o navodnom hravatskom državnom pravu u XIX i XX veku podrazumevalo je da su sve nacionalnosti na hrvatsko-slavonsko-dalmatinskom prostoru, a posebno Srbi, deo hrvatskog političkog naroda i da mogu biti jedino remetilački faktor ukoliko ne pristanu da budu pravoslavni Hrvati. Nasilje, diskriminacija, šikaniranje i zločini ostali su nepromenjiva karakteristika hrvatske politike i u drugoj polovini XIX i do kraja XX veka. Sve hrvatske stranke, formirane na saboru od 1861., bez izuzetka su svoju ideologiju zasnivale na konstrukciji hrvatskog državnog prava, isticale pretenzije na nehrvatske zemlje, falsifikovale istoriju kako bi Hrvatsku proširile i učinile etnički čistom. Ova megalomanska, ničim utemeljena politička misao, prevazišla je okvire Habzburške monarhije i prenela se u novostvorenu jugoslovensku državu u kojoj su Hrvati umesto teritorijalne i materijalne nadoknade pobedničkoj Srbiji, od srpske Vlade koja je zastupala zajedno sa dinastijom Karađorđevića politiku integralnog jugoslovenstva, na štetu srpske državotvornosti osigurala Hrvatima status konstitutivnog naroda i oko Zagreba u okviru tzv. Hrvatske banovine okupila zemlje na koje Hrvati nisu imali nikakvo prirodno, demokratko i istorijsko pravo. Ni posle toga hrvatska politika nije promenjena, zločini i nasilja nad pripadnicima srpskog naroda su se nastavila, jednako kao u vreme Ante Starčevića i Josipa Franka do 1918. Tako se ta politika iznova potvrdila kao nezamisliva bez zločina, nasilja, diskriminacije i ubistava svih onih koji su smatrani protivnicima državotvorne doktrine zasnovane na načelu jedne političke nacije na velikohrvatskom prostoru iskoračujući ka konačnom formiranju samostalne države čija je zvanična politika i 1941. i 1991. podrazumevala isto: prognati, preveriti i pobiti srpsko stanovništvo gde god je to moguće. Osnovnu ideju u stvaranju i vođenju tradicionalne, viševekovne hrvatske politike najlakše je prepoznati upoređivanjem koncepcija koje su stvarali Vitezović, Stračević, Frank, Pavelić i Tuđman. Oni su najviše doprineli da se hrvatska politika sprovodi na istovetan način koji se pokazao kao poguban za srpski narod koji se i danas drži u lažnom uverenju da se tradicionalna hrvatska politika može bitno promeniti od jednih do drugih izbora za Hrvatski sabor. Umesto toga, racionalnije i opravdanije bilo bi insistirati na dokazivoj istini da je patološka opsednutost Srbima samo jedan od elemenata bestijalnosti i genocidne surovosti, koje se nijedna vlast u Hrvatskoj ne može odreći, jer bi bez nje svaka konstrukcija hrvatske državnosti bila isključena i potpuno obesmišljena. Izvor: Večernje novosti