Tome najviše doprinose brojne terorističke organizacije koje imaju blagu ili otvorenu podršku sestrinskih stranaka SDA i SDS a u personalnom smislu njihovi kadrovi: Goran Salihović, Glavni tužilac u BiH, Dragan Mektić, Ministar bezbjednosti u Savjetu Ministara BiH, Perica Stanić,Direktor Agencije za istrage i zaštitu „SIPA“, te razne Čampare, Bože Mihajlovići i druge sluge Bakira Izetbegovića.
Brojna, skupo plaćena administracija u Sarajevu, sa preko 23.000 zaposlenih, iscrpljuje budžete oba entiteta dok monetarnom politikom, valutnim kursom i deviznim rezervama upravlja politički talog zapadne diplomatije u Bosni i Hercegovini.
Tužilaštvo i Sud u Sarajevu i dalje ispisuju lažnu istoriju proteklog rata: hapse i procesuiraju samo Srbe – oslobađaju mudžahedine, njihove pokrovitelje i naredbodavce ritualnih klanja Srba na Ozrenu i Hrvata u Srednjoj Bosni, (Bakira Izetbegovića, generala Sakiba Mahmuljina, Predsjednika Parlamentarne skupštine BiH Šefika DŽaferovića i poslanika u parlamentu BiH Šemsudina Mehmedovića) i blagom kaznenom politikom, tačnije politikom „sudske rehabilitacije“, vraćaju u normalan život, bez ikakve kazne, teroriste i borce Islamske države, Al Kaide, Fronta Al Nusra, Ahrar el Šam… kojih je u ovoj zemlji više nego bilo gdje na kontinentu.
Od svih ovih problema kreiranih i podsticanih u Sarajevu kao političkom testamentu Alije Izetbegovića, tzv. opozicija iz Republike Srpske nije vidjela ništa i ne želi ništa od toga da rješava. Zabuna oko prioriteta ili klasična izdaja – obavještenim je jasno.
U međuvremenu, pod pokroviteljstvom Mladena Bosića čine se razne kriminalne aktivnosti, tajna snimanja i podmićivanja, organizuju naručeni i rušilački protesti, dok njegov privatni Ministar „sigurnosti“ Mektić, kao portparol tužilaštva i Agencije „SIPA“ obavještava javnost o nezakonitim istragama u kojima on učestvuje i o kojima je odlično obavješten. Zloupotreba tužilaštva u političke svrhe, napadi na Predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika, kao i na predsjednika Saveza za bolju budućnost Fahrudina Radončića, te hapšenja u Ministarstvu bezbjednosti, Agenciji za bankarstvo Republike Srpske, Investiciono razvojnoj banci, Pavlović banci.… predstavljaju sredstvo odvraćanja pažnje javnosti u BiH od stvarnih izvora terorističke prjetnje i tako potrebne odlučne akcije protiv terorističkih grupa i organizacija u BiH.
Odnos prema terorističkoj prijetnji je dio procesa destabilizacije BiH a posebno je Republika Srpska zajednička meta terorista, pojedinih zapadnih službi i bošnjačke nacionalne politike bazirane na političkom nasljeđu Alije Izetbegovića, uz svesrdnu pomoć predstavnika Republike Srpske koji čine vlast na nivou BiH.
Iako zapadne ambasade (američka, britanska i njemačka) tolerišu fundamentaliste u Sarajevu, povezane sa korupcijom na najvišem nivou, sa političkim ubistvima i terorizmom, čak i kada imaju ‘puna usta’ borbe protiv terorizma, uporno će podržavati terorističke organizacije i njihove radikalne izvršioce, nekad otvoreno – nekad prikriveno, ali samo dok su u Bosni i Hercegovini i dok predstavljaju prijetnju građanima i narodima BiH a posebno Republici Srpskoj i njenom ustavnom poretku. Metodologija podrške je uvijek ista”, ona podrazumijeva sprečavanje policijskih agencija da rade svoj posao, njihovu destabilizaciju, izazivanje potresa i kadrovskih smjena u tim agencijama, hapšenja po ministarstvima, kreiranje političkih afera i „pravosudne“ hajke preko Suda i Tužilaštva BiH, a stalnim nadzorom i gušenjem inicijativa u borbi protiv terorizma ometanje svake akcije institucija BiH na tom planu.
Naravno zemlje Evropske unije ne žele i neće dozvoliti da taj politički i bezbjednosni haos, koji u BiH oni podržavaju, na bilo koji način postane dio Evropske unije i pored nekontrolisanog izbjegličkog talasa dodatno ugrozi njihove građane i njihove institucije.
Bezbjednosne agencije (posebno „SIPA“ i „OBA“) sve više djeluju kao kriminalne bande i „muslimanske milicije“, potpuno su van efektivne društvene kontrole i čine sve da društvo ne prepozna težinu i ozbiljnost bezbjedonosnih prijetnji koje dolaze od raznih ekstremista, vehabijskog pokreta i tzv. mudžahedina a terorističke akcije koje oni neprestano poduzimaju u javnosti predstavljaju kao izolovane incidente.
Upravo zato, u narednom periodu mi u BiH možemo očekivati još spektakularnije terorističke akcije – napade na oružane snage i policiju, institucije države, ali i napade na baze NATO, EUFOR-a i ambasade zapadnih zemalja sa tendencijom i planom da u njima bude što manje civilnih žrtava kako bi se sačuvala ekstremistička infrastruktura vehabijskog pokreta i podrška koju on ima od strane lokalnog stanovništva, paraobavještajnih službi i službene politike u Sarajevu.
Međutim, istina je, da dolazi doba u kome se odgovornost za ukupno stanje u BiH neće moći neopravdano i bez mjere pripisivati samo domaćem političkom faktoru –.jer mogućnost promijene takvog stanja predstavlja tačku na kojoj je odgovornost lokalnih političkih lidera sve manja, a odgovornost međunarodne zajednice sve veća i u svojim zemljama sve češće će diplomate iz Sarajeva biti pitane o tome šta se dešava, zašto je to izmaklo kontroli i koje su moguće posljedice.
Tačnije, zapadne diplomate iz Sarajeva podržavaju promašenog Ministra bezbjednosti Dragana Mektića i nesposobnog prekršajnog sudiju na dužnosti Glavnog tužioca u BIH Gorana Salihovića i njihovu politički motivisanu i kriminalnu zloupotrebu sistema bezbjednosti, tužilačkih istraga i optužnica.
Ovakva država sa kriminalizovanim institucijama i dva Glavna predstavnika (jedan je „Visoki“ a drugi je „Specijalni“), sa politizovanim Ustavnim sudom koji raznim, prividnim tumačenjima Dejtonskog ustava, kroz odluke tri stranca i dva visoka politička funkcionera SDA, nemilosrdno ruši ustavni poredak i mogućnost opstanka BiH, nikada neće biti sposobna podnijeti bilo kakvu kredibilnu aplikaciju. Takve aplikacije podnose samo države, a Bosna i Hercegovina nije država nego Protektorat u kome institucije BiH nemaju uticaj na vlastitu monetarnu, odbrambenu i bezbjednosnu politiku, sa Savjetom ministara u kome ministri moraju pribaviti saglasnost OHR-a za imenovanje, uz tzv. Vijeće za implementaciju mira u BiH koje donosi odluke o proglašenjima zakona, promijenama Ustava ali i zabranama rada i djelovanja predstavnika političkih stranaka.
Islamska država i njena agresivnost – snažna podrška obavještajne službe Turske i njenog predsjednika Erdogana kao i podrška finansijske i vjerske „super-sile“ Saudijske Arabije, status koji Turska i Saudijska Arabija imaju u Sjedinjenim Američkim Državama i Evropi uz mrežu koja snažno djeluje i postaje sve organizovanija i agresivnija – pred Evropsku uniju postavljaju mnoga pitanja izgradnje i funkcionisanja jedinstvenog sistema bezbjednosti. Taj sistem ne može biti puki zbroj nacionalnih policija i planski oslabljenih obavještajno-bezbjednosnih agencija. On mora biti sposoban da uoči bezbjednosne izazove i adekvatno (prije svega jedinstveno) odgovori na njih.
Bosna i Hercegovina, sa politikom iz Sarajeva, je u ovoj borbi dio problema.
Prepoznali su to predstavnici vlasti u Banja Luci i reagovali odlučno i adekvatno.
Odluka predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika, koju je potvrdila Narodna skupština, o raspisivanju referenduma o pravosuđu je odluka ovlaštenih narodnih institucija utemeljena i na pravu i na pravdi. I tu odluku Dodik je spreman braniti.
Uostalom,:šta predstavlja narod i njegova sloboda – njegova politička i kulturna prava, ako ne može oko jednog pitanja, kao što je pravosuđe, iskazati svoj politički stav.
Pravosuđe u Bosni i Hercegovini je korumpirano, kriminalizovano i potpuno pod kontrolom političkih pigmeja, trećerazrednih zapadnih diplomata. Kao i finansijski sektor, banke, bezbjednosne agencije, nevladine organizacije i poltronska, našminkana lažna opoizicija. Kao i cijela Dejtonska BiH, u kojoj stranci kontrolišu sve institucije i društvo u cijelini ali nemaju odgovornosti ni za jednu političku odluku i mjeru – ne snose odgovornost za penzije, obrazovanje, zdravstvenu brigu, bezbjednost građana, investicije.
Bosna i Hercegovina je zato najgori, odvratni protektorat u kome onaj ko vlada ne odgovara ni za što – već samo komplikuje život građanima i otežava ga.
Odluka o referendumu otvara proces suočavanja sa idejom lažne demokratije i „evropskih sloboda“ koje predstavljaju ropstvo, poniženje i odsustvo bilo kakve odgovornosti onih koji proizvode i kontrolišu sistem i takvu kvazi-državu..
Upravo na tom mjestu i leži problem, najvažnijeg pitanja, koje je otvorio premijer Vlade Srbije Aleksandar Vučić a koje predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik i te kako razumije u svim konsekvencama i sa svim posljedicama.
Koji je trenutak pravi i najbolji za tako duboku konfrontaciju oko najvažnijeg pitanja: moraju li mali narodi prihvatiti sramni položaj sluge u svim integracijama pa i onim koje nastupaju pod zastavom slobode i demokratije?
Da li je Evropska unija nova forma ropstva, jer demokratski standardi, pa i referendumi, očigledno ne pripadaju svima – nego su svojina Engleza, Katalonaca, Škotlanđana, NJemaca i Francuza? Imaju li pravo balkanski narodi razumijeti svoju poziciju i drugima saopštiti svoj stav o njoj? Kada da krenu putem borbe za slobodu, bez obzira na posljedice?
Predsjednik Republike Srpske je veliki politički lider srpskog ali i svih naših slovenskih naroda, hrabar i pošten čovjek i razumije da je najveće ograničenje sa kojim se suočava njegovo strateško opredjeljenje da svi ratni zločini budu kažnjeni i da Sud Bosne i Hercegovine prestane biti sud koji imputira samo Srbima ratne zločine u najtežoj formi, samo Srbe optužuje i kažnjava a sve druge ratne zločine prikriva, i time ispisuje stranice falsifikovane istorije dvadesetog vijeka, koje Srpski narod predstavljaju u najgorem svijetlu – upravo ponašanje lažne opozicije. Oni prave političku konstrukciju podijeljenog društva RS – a u stvarnosti dijele to društvo, svjesno sprečavajući institucije Republike Srpske da ostvare cilj svih građana da pravosuđe bude nezavisno, da bude objektivno, da prestane suditi samo Srbima, vrlo često u montiranim sudskim procesima, i da sudi po relevantnim zakonima.
Sprečavajući pozitivan rezultat kroz izazivanje nacionalne podjele, opozicija iznosi tezu da predsjednik Republike Srpske ucijenjuje Zapad referendumom, želeći ostvariti rezultat u proklamovanoj politici prema kriminalizovanom sarajevskom pravosuđu.
I gore od toga: u zemlji koja ima najveći broj islamskih boraca na ratištima Sirije i Iraka i snažnu terorističku mrežu koja prijeti svakodnevno – Mladen Bosić i tzv „opozicija“ kreću u otvorenu konfrontaciju unutar srpskog naroda jer politička konfrontacija u institucijama Republike Srpske nije ostvarila nijedan zacrtani cilj i nije dovela do nestabilnosti. Zato se izašlo na ulicu.
Izašlo se na ulicu da bi svi prioriteti i interesi u složenim procesima političke tranzicije i stalnog nametanja rješenja iz Sarajeva, Londona i Ankare, koji su duboko protiv nacionalnog interesa i ustavnog položaja Republike Srpske, ostali u pozadini, neosvijetljeni i nebitni. Kriminogeno i usmjeravano pravosuđe iz Sarajeva, teroristička ubistva policajaca MUP-a Republike Srpske (u Zvorniku) i Bošnjačko-Hrvatske Federacije (u Bugojnu), ubistva vojnika Oružanih snaga BiH (u Rajlovcu), napadi pirotehničkim sredstvima na generala Antu Jeleča, atentat na premijera Vlade Srbije Aleksandra Vučića i stalna haranga protiv boraca vojske Republike Srpske, policajaca MUP-a (zbog uloge u ratu i navodnih zločina), rušenje i napadi na bankarski sektor Republike Srpske (hapšenje direktorice Agencije za bankarstvo RS Slavice Injac, direktorice Investiciono-Razvojne banke RS, hapšenje vlasnika „Pavlović banke“… i mnoge druge akcije, slikovito pokazuju na koji način i kojim mehanizmima zloupotrebe pravosuđa se koristi političko Sarajevo za obračune sa nosiocima odgovornih dužnosti u institucijama Republike Srpske.
Kap koja je prelila čašu strpljenja Vlade RS i predsjednika Dodika bez sumnje je odluka Ustavnog suda BiH kojom se zabranjuje obilježavanje Dana Republike Srpske. Ali, ništa od ovoga nije bitno tzv. opoziciji koja vlada u Sarajevu, slijedeći ciljeve islamističke politike koju formuliše i provodi Bakir Izetbegović i njegova SDA.
Ali ako to ne razumiju politički eksponenti Mladena Bosića, poput Adama Šukala ili Nebojše Vukanovića, probleme odnosa i djelovanja „Bakirovih kadija“ iz Sarajeva odlično su shvatili i jasno prepoznali u Savezu nezavisnih socijaldemokrata, u odlučnim političkim mjerama predsjednika Republike Srpske Dodika.
Odluka o organizovanju referenduma o pravosuđu je strateška i neophodna mjera.
U njoj se prepoznaje najvažnija pozicija zajedničke politike premijera Vučića i predsjednika Dodika: izabrati trenutak, učiniti najbolje i razumijeti posljedice.
Oni koji nisu bili dio procesa pritiska na političku „halku“ iz Sarajeva i njihove „zapadne“ tutore u razgovorima o pravosuđu, nemaju pravo komentarisati iznuđene taktičke varijante do kojih je njihov kukavičluk u stvari doveo.
Riječ je o snažnoj političkoj odluci i najvažijem političkom kursu koji je bilo koji narod na Balkanu pokušao zauzeti. To jeste udar na politički i ustavni poredak – ali Islamske Republike Bosne i Hercegovine, kao što je politički udar na program ISIL-a i Al Kaide – vehabija i Muslimanskog bratstva – udar na Erdoganovu moć u Bosni.
Štaviše, Odluka o referendumu ne uvažava neoosmanske geopolitičke principe i interese, kao ni ideju i program „Zelene transverzale“ – odnosno, ne poštuje osnove političkog testamenta Alije Izetbegovića iskazanog u programu Islamske deklaracije.
Istovremeno, ona je snažan alibi zlonamjernim anglo-američkim politikama u BiH da nastave žestoko napadati Republiku Srpsku, njene institucije, društvo u cijelini i srpski narod. U tome i leže razlozi zbog kojih premijer Vlade Srbije Aleksandar Vučić moli da se odluka o referendumu preispita.
On zna da su svi islamisti, svi fanatici – Bakir Izetbegović i njegova politička nedonoščad (Emir Suljagić, Mirsad Vilić, Denis Zvizdić, Dragan Mektić…) ujedinjeni u ideji zataškavanja atentata, tj. pokušaja njegovog ubistva, te da, zajedno sa mržnjom opsjednutim trećerazrednim diplomatama iz Sarajeva, žele sukob, konflikt i rat za koji će lojalna američka štampa i javnost uopšte – svakako optužiti Srbe.
Upravo tako: propali pokušaj ubistva Aleksandra Vučića iz zlonamjerne, mržnjom opsjednute američke ambasade u Sarajevu i beskorisnog ali zlonamjernog OHR-a samo su nastavak udara na Dejtonski sporazum i Republiku Srpsku.
Bakir Izetbegović, Denis Zvizdić, Šefik DŽaferović i Šemsudin Mehmedović lažu kada tvrde da referendum o kriminalizovanom pravosuđu predstavlja objavu rata. U stvari to jeste objava rata kriminalcima i banditima, ISIL-u i Al Kaidi – Erdoganu i Ali Hamneiju u BiH, ali nije objava rata Dejtonskoj Bosni i Hercegovini.
Već je trebalo da budu pohapšeni oni koji su pokušali da ubiju premijera Vučića, islamisti skloni terorizmu, naoružani, motivisani i fanatizovani, koji nemaju ni naciju ni državu. NJihova jedina država je njihov ideal Svjetskog halifata – ludačke projekcije šerijatske države koja se prostire na dvije trećine zemljine kugle.
Sjeme tog zla SDA je posijala prvim izigravanjem Dejtonskog sporazuma, deset dana nakon što je potpisan u Parizu – primajući u državljanstvo BiH razne teroriste i strane borce kako bi sprečila njihov ustavom određen izgon iz BiH u roku od 30.dana. Oni su stvorili islamsko društvo i islamsku vlast u BiH.
Islamsko društvo u BiH je plan i naslijeđe Bakirovog oca, Alije Izetbegovića.
Ovakav korumpiran, kriminalizovan i nesposoban politički sistem je takođe dio tog naslijeđa. Stvarna i stalna pretnja od terorizma u BiH potiče od globalne mreže ekstremista – a prije svega od Al Kaide i Islamske države, koji su u Sarajevu kod kuće.
Mnoge terorističke organizacije, uz pomoć Alije Izetbegovića i njegove SDA, su napravile snažan prodor u bošnjačko društvo – u političke stranke, nevladine organizacije, Islamsku zajednicu BiH ali i u strukture političke moći u Sarajevu a posebno u obavještajno bezbjednosni i pravosudni aparat zemlje.
Ekstremistička hobotnica u ovoj zemlji raspolaže sa preko pet hiljada radikalnih islamista koji predstavljaju stalni izvor terorističkih pretnji. Iako su ova lica poznata bezbjednosnim agencijama u BiH, oni su ovdje do sada bili zaštićeni u svakom smislu tako da su nesmetano stvorili najveći islamistički pokret u Evropi, sa preko 100.000 pripadnika, poznat pod imenom „Vehabijski pokret“.
Tačno je da nisu svi pripadnici tog pokreta teroristi ali svi poznati teroristi u ovoj zemlji dolaze, isključivo, iz tog pokreta. Potpuno nesmetano, ova lica su na području BiH osnivala preduzeća i nevladine organizacije, a onda u njihovo ime kupovali kuće, zgrade – čitava naselja – da bi u njima nastanili fanatizovanu armiju svojih sljedbenika – vojsku budućeg ratnog konflikta.
U cijeloj Evropi ne postoji država, osim Bosne i Hercegovine, koja bi na svome tlu tolerisala male halifate, islamske državice i vanustavni život u tim naseljima.
Ta ekstremistička naselja, kao presedan u cijeloj Evropi, kompromituju Bošnjake i prave od jednog tolerantnog evropskog naroda taoca islamističkog ludila. Ta naselja su, u stvari, baze – klasične vojne baze i male Islamske države o kojima danas piše sva Britanska štampa (Gardijan, Dejli miror), ali bruji i cjela evropska javnost.
U Bosni i Hercegovini te islamističke baze se nalaze sa obe strane entitetske granice, na tzv. „linijama razgraničenja“, i funkcionišu po strogim islamskim pravilima.
Neke od njih su: Gornja Maoča (između Srebrenika i Tuzle), Gornja Dubnica (kod Kalesije), Donja Bočinja (između Maglaja i Zavidovića) i Ošve (između Maglaja i Tešnja) ali tu su i djelovi naselja: Kamenica (kod Teslića), Sjenina Rijeka (između Modriče i Doboja), Mehurići kod Travnika, Kamenica kod Teslića, Šerići (Zenica), Podbriježje i Željezno Polje (kod Zenice).
Sve ovo što se dešava u Bosni i Hercegovini, kao najvećoj bazi i jedinstvenom terorističkom kampu Islamske države i Al kaide u Evropi kao dubokoj anticivilizacijskoj pojavi, je prevashodno bezbjednosni problem na koji država ne reaguje ni jednom – baš ni jednom adekvatnom bezbjednosnom mjerom.
Istovremeno, poslove bezbjednosti, raznih vidova koordinacije i kreiranja bezbjednosnih politika vodi Dragan Mektić, čovjek rođen u velikom hrvatskom selu Dragalovci kod Doboja (sa hiljadu i tristo stanovnika Hrvata), istraumatiziran u životu i interno obrazovan u okviru Obrazovnog centra MUP-a Hrvatske države zadnjih dana novembra 1989. godine.
Kao osoba vjerovatno hratskog porijekla, koja se kao odbačeno i usvojeno dijete pred Srbima iz Prnjavora dokazivao radikalizmom, vremenom je postao hrvatski obavještajni projekat. Baš na isti način na koji su samo šest mjeseci poslije članovi SDA, u organizaciji sekretara stranke Hasana Čengića (danas predsjednika Sabora Islamske zajednice BiH), iz svih krajeva BiH (čitavi bataljoni – po 500 u grupi) prolazili te vrste obuka i doškolovavanja u raznim policijskim kampovima kao što su: Jastrebarsko, Đakovo i Remetinac.
Dragan Mektić, nekompetentni ministar i osoba koja o oblasti uređenja bezbjednosnih politika i prilagođavanja novim bezbjednosnim izazovima ne shvata ništa i koja je sposobna samo zabavljati javnost o jahtama u Portorožu, vrijeđati obrazovane žene, uglavnom novinarke koje časno i mukotrpno zarađuju svaku konvertibilnu marku u ovom teškom trenutku i neuređenoj državi, pljuvati po svim institucijama Republike Srpske, proglašavati lopovskom svaku instituciju u Republici Srpskoj, koju bi navodno, on trebalo da predstavlja i koju je isto tako navodno branio tako što je mučio nevine ljude i gledao mirno njihovu tragediju u samoj policijskoj stanici koju je vodio.
Dragan Mektić je Dražen Erdemović odbrane Republike Srpske, osoba koja jednu časnu, istorijski i politički opravdanu odbranu samo kompromituje vlastitim kompleksima i sirovošću.
Dragan Mektić nije diplomirao na Fakultetu Pravnih znanosti u Zagrebu – on taj fakultet nije ni vidjeo (iako je to objavio na službenom sajtu Ministarstva bezbjednosti BiH) ali u predvečerje surovog rata koji će uništiti zajedničku državu Jugoslaviju i dovesti do dramatičnog stradanja srpskog naroda u Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini, Kosovu na kraju 1989. godine, par mjeseci prije nego što će Franjo Tuđman postati predsjednik Hrvatske, njegovu stručnu osposobljenost i diplomu kojoj više odgovara naziv „Potvrda“ ovjerava ustašoidni profesor kriminalistike, navodni dekan, Vladimir Obradović, koji je kao i Mektić pripadnik tajnih službi koji će lojalnost dokazivati izrazitim i aktivnim antisrpstvom. NJegov nazovi-dekan, u svojoj analizi „Kaznenih djela ratnih zločina sa obilježjem terorizma“ za najstrašnije oblike terorizma na svijetu optužuje srpski narod, predstavljajući sve vojne napade Hrvatske vojske na nedužni narod Republike Srpske Krajine kao oblike i vidove terorističkog djelovanja. Upravo zato je njegova politika podrške islamskom terorizmu rezultat škole i obuke koju je, neposredno pred rat, prošao u Ministarstvu unutrašnjih poslova Hrvatske uz vrlo sumnjivu i bezvrjednu diplomu. http://www.fsksrb.ru/fond-strateske-kulture/politika/kuda-ide-republika-srpska-novi-protesti-referendum-i-izbori-2/#_ftn1O njemu kao takvom, prije ili kasnije, hladne glave moraće raspravljati i SDS i srpski narod u cjelini, bez lažnih spinova aktivista narandžastih revolucija o nužnost borbe protiv korupcije i kriminala koja služi samo politici Bakira Izetbegovića kao model i opravdanje za uništenje položaja Republike Srpske i razaranje njenih institucija.
Zasad o tome odlučuje SDA, a institucije u Sarajevu funkcionišu u skladu sa odlukom njenog političkog lidera, korumpiranog fundamentaliste, Bakira Izetbegovića.
SDA je svojim odnosom prema organizovanom kriminalu i terorizmu pokazala da ne misli na državu, da ne poštuje državne propise, da mrzi njene narode i da je glavni krivac za ružne identifikacije cjelog bošnjačkog naroda sa terorizmom i ekstremizmom. Zato Odluku o referendumu vide kao objavu rata radikalizmu i sebi.
Prava borba protiv terorizma trebalo je davno da počne kao otpor samog društva, da se nastavi u bezbjednosnim agencijama, ali da se završava u pravosudnim.
Zato ovoj zemlji nije dozvoljeno da ima pravosuđe, niti svoj stav o pravosuđu, a svaki razgovor o tom pitanju postaje alibi za opšte bezakonje i bahato upravljanje zemljom od strane nesposobnih kvazi-diplomata, zapravo malih sitnih špijuna i obavještajaca.
Zato su iz zapadnih ambasada podržali ideju ulične destabilizacije Republike Srpske – da sva bitna pitanja ustavnog položaja Republike Srpske, bezbjednost građana i teroristička prjetnja koju trpe i osjećaju, kao i sav realan život teške socijalne situacije o kojoj brinu institucije Republike Srpske (investicije, nova infrastruktura, penzije, borački dodaci, invalidnine, zdravstvo, obrazovanje, sport, plate i naknade, poplave i druge prirodne katastrofe) postanu manje bitni i da ih bude sve teže rješavati ili da se uopšte ne rješavaju.
Zašto ovo kao problem ostanka svoga naroda neće da vide Mladen Bosić i Mladen Ivanić, zašto huškaju vlastiti narod na unutrašnje sukobe i rušenje vlastitih institucija koje je mukotrpno stvarao?
Ispunjavanjem naloga Bakira Izetbegovića i pojedinih ambasadora u Sarajevu antisrpskom politikom ulice, ruši se stabilnost Republika Srpske ali i cjele Bosne i Hercegovine, i potpuno je nevažno da li su lideri opozicije instruisani, finansirani ili su izmanipulisani. Sukob unutar srpskog naroda na ulici, nije interes nikoga u Republici Srpskoj, već samo tradicionalnih narodnih neprijatelja, zapadnih i islamističkih zemalja.
Izvor: Fond strateške kulture
