"Savjet bezbjednosti UN sutra će se okupiti da razgovara o trenutnoj situaciji u Pojasu Gaze", rekao je u nedjelju ruskoj agenciji neimenovani izvor i naveo da je inicijativa da se situaciju u Pojasu Gaze stavi na dnevni red vanrednog zasjedanja došla od Ujedinjenih Arapskih Emirata (UAE), Kine, Francuske, Irske i Norveške.

U nedjelju u 23.30 po lokalnom vremenu stupio je na snagu prekid vatre između Izraela i Islamskog džihada, ali su samo osam minuta posle 23.30 rakete poletjele ka Izraelu, javili su izraelski mediji.

Palestinsko ministarstvo zdravlja saopštilo je sinoć da je broj ljudi koji su poginuli u napadima, koje je Izrael od 5. avgusta izvodio na Pojas Gaze, povećan na 41, javlja Anadolija.

Piše: Emil Vlajki

Sve počinje u Palestini 1947. godine koja je tada bila pod britanskim protektoratom. Nastavlja se na istoj teritoriji gdje se stalno odvijaju ratovi i primirja između dva naroda kojima neprekidno „asistiraju“ male, srednje i velike sile čitavog svijeta. Završava se tragično po sve one koji su se istinski borili za mir na ovim prostorima.

Reći nešto o tome je izuzetno teško jer se sadašnja zbivanja ne mogu razumjeti bez poznavanja prethodne milenijumske kompleksne i burne historije tog područja. Ako netko ipak pokuša da se bavi tom problematikom, tek tada ne uspijeva išta shvatiti. Nailazi na mnogobrojne teorije koje često nemaju realne osnove u materijalnim dokazima, pismenim i arheološkim. Ali, uvijek vrijedi pokušati.

Prije nego što počnemo, napomenimo, da se u moderno vrijeme 'Palestina' odnosila na britanski mandatni protektorat (1922-1948.). Iako je on originalno pokrivao teritorije današnjeg Izraela, Palestinske samouprave i Jordana, ubrzo je podijeljen na Palestinu i (Trans)Jordan. Od tada se i politički pojam Palestina uvriježio samo za područje zapadno od rijeke Jordan koje obuhvaća svega 20% teritorija nekadašnje Palestine.

Jevreji su mogli biti garant progresa Bliskog istoka

S obzirom, da je četrdesetih godina prošlog stoljeća Palestina bila nerazvijena, feudalna zemlja, naseljavanje Jevreja u Palestinu iz centralne i istočne Evrope, posebno za vrijeme i nakon pada nacizma, čiji je prosjek obrazovanja bio visok, moglo je rezultirati samo napretkom ovog područja. Malo je falilo da se to i desi. Ujedinjene nacije su podijelile Palestinu na dva dijela: državu Izrael i Palestinsku državu, Izrael je tom podjelom dobio nešto više od 15 000 kilometara kvadratnih. od čega je polovica otpadala na pustinju Negev. U toj državi, broj Jevreja i Arapa je bio izjednačen!

Vidjevši demografsku ekspanziju arapskog stanovništva, jevrejska majorizacija bi se teško ostvarila; pitanje je, da li bi takav Izrael uopće i opstao. Pored Izraela bi bila i država palestinskih Arapa, a naokolo ostale arapske zemlje. I što da se priča. Jevreji bi, s obzirom na rečeno, mogli jedino igrati pozitivnu civilizacijsku, a ne i osvajačku ulogu.

Naravno, uvijek se može reći, a to se i desilo: „Što nas briga za obrazovane Jevreje i za genocid kojeg su pretrpjeli od nacista; oni jednostavno nemaju pravo da se naseljavaju na tuđoj zemlji.“

Palestina je uvijek bila administrativan, a ne nacionalan teritorij

S druge strane:
-Na tom prostoru pod više stoljetnom nije bilo nikakve države niti ičega sličnog tome;
-Stanovništvo je pretežno bilo arapsko, ali je tamo uvijek bilo oko 10% Jevreja;
-Naseljavanje takvih prostora, nakon Balfurove deklaracije koja je omogućila Jevrejima iz čitavog svijete da se tamo naseljavaju, je viđeno u modernoj povijesti (Australija, Amerika);
-Tamošnje stanovništvo, u ono vrijeme, je sebe smatralo Arapima, a ne Palestincima;
-Čak su i zvaničnici nekih arapskih država (Saudijske Arabije, Jordana, Sirije) negirale postojanje Palestine;
-Svijet je decenijama govorio o palestinskim izbjeglicama, a ne o palestinskom narodu; 
-Jevreji, s obzirom da je to nekad bila njihova zemlja, prije nego su otjerani od Rimljana ima 2000 godina, smatrali su da posjeduju neko historijsko pravo da tu budu; naravno, pod uvjetom da to ne ide na štetu palestinskih Arapa;
-Iz posljednjeg slijedi vrlo važno pitanje: Koliko treba da prođe vremena da bi se jedan narod, koji je bio istjeran iz svoje domovine, imao pravo vratiti u svoju zemlju; ili, koliko vremena treba da prođe, a da (ne)izgubi to pravo?

Arapske vojne intervencije su uvijek bile na njihovu štetu

Ima tu još vrlo važnih primjedbi i pitanja. Ali da ne dužimo. Ponovimo. Da su Arapi u ono doba bili razumnij, oni bi prihvatili ondašnji, teritorijalno ograničen, Izrael određen Ujedinjenim nacijama koji je tada bio, s obzirom na veličinu i na broj stanovnika, apsolutno neškodljiv za svoje okruženje; svi bi u tom času beneficirali, Jevreji i Arapi!

Međutim, na dan proglašenja države Izrael, pet arapskih zemalja je tamo upalo sa vojskom i namjerom da tu UN tvorevinu unište. I skoro su uspjele u tome! Ali nisu mogle uspjeti! Jevreji, oni koji su pobjegli iz nacističkih dijelova Evrope kao i oni koji su preživjeli koncentracione logore, nisu imali više kuda da odu, borili su se očajnički i uživali su simpatije i pomoć čitavog svijeta!

S druge strane, razjedinjene arapske armije su se borile za zemlju koja nije bila njihova, nisu bile ničim motivirane, a arapski stanovnici Palestine su ih zanimali kao „lanjski snijeg“. Jedino su ovi posljednji ti koji su se, u prvom redu, trebali boriti, ali su zbog tadašnjeg nepostojanja palestinskog identiteta i zbog neorganiziranosti, čak ni ne pružajući značajniji otpor, postali izbjeglice i kao takvi bili tretirani od strane čitavog svijeta, dugi niz decenija.

Rezultat ove arapske gluposti: Izrael je povećao svoj teritorij za 40% u odnosu na inicijalno rješenje Ujedinjenih nacija, uključujući i zapadni Jeruzalem!

1967. godine, opet ista stvar! Arapske države, misleći da su konačno postale jače od Izraela, isprovocirale su rat tvrdeći mjesecima kako će ovog puta sigurno „baciti Jevreje u more“ (sic)! Rezultat: Izrael osvaja istočni Jeruzalem, zapadnu obalu Jordana i veći dio strateški važne Golanske visoravni u Siriji, teritorije koje ni do danas nije vratio.

I 1948. i 1967. godine, arapske zemlje su se, blago rečeno, ponijele krajnje neobično, ne u korist Palestinaca, nego protiv njih; kao da ih je CIA plaćala. Palestinska nakba (katastrofa) nije toliko sadržana u progonu većine tadašnjeg arapskog stanovništva (oko sedamsto tisuća nakon rata 1948. godine, koliko u sramnoj ulozi koju su arapske zemlje odigrale (i igraju) u toj nesreći.

Posebno je tu prednjačio Abdulah Ibn Husein koji se izdajnički ponio prema palestinskim Arapima pregovarajući sa Jevrejima (Goldom Meir), uz podršku Engleza, tijekom rata 1948. godine, i od najvećeg dijela palestinske zemlje napravio kraljevinu Jordan. Radi svega toga, u terorističkom napadu, bio je ubijen mjeseca jula 1951. godine. 

Ostale tekstove Emila Vljakija čitajte OVDE.

Izvor: Pravda