Priredio: Vladimir Dimitrijević
ŠTA PAPIZAM UČI O PAPSKOJ NEZABLUDIVOSTI?
Pravoslavni hrišćani uvek moraju da znaju – papizam je jeres, i to najveća u istoriji hrišćanstva. Sveti Justin Ćelijski je govorio da je papa pao trećim najtežim padom u istoriji ljudskog roda: Adam je napustio Boga, Juda je izdao Boga, a papa je sebe proglasio za boga – „nezabludivog po pitanjima vere“. Dakle, papa nije lično nepogrešiv ( i on se ispoveda kod duhovnika za lične grehe ), nego, što je još strašnije, rimokatolicizam uči da je papa kao ( Bože, oprosti ) Duh Sveti – nezabludiv po pitanjima vere. Taj dogmat, konačno obznanjen na Prvom vatikanskom koncilu, važi i danas. Donosimo ga onakvim kakav je u zvaničnom „rimokatoličkom katekizmu“, objavljenom na svim svetskim jezicima pa i u Hrvatskoj, u „Kršćanskoj sadašnjosti“, 1994. godine (doduše, mi ga donosimo bez fusonta):
„880. Uspostavljajući Dvanaestoricu, Krist „ih je ustanovio kao kolegij ili stalan zbor, kojemu je na čelo stavio Petra, izabranog između njih“. Kao što po Gospodinovoj odluci sv. Petar i drugi apostoli tvore samo jedan apostolski zbor, isto tako su među sobom povezani Rimski biskup, Petrov nasljednik, i biskupi, nasljednici apostolski“.
881. Gospodin je samo Šimuna, kojemu je dao ime Petar, učiniostijenom svoje Crkve. NJemu je predao ključeve, njega je postavio pastirom svega stada. „Služba vezivanja i razrješivanja, koja je dana Petru, očito je dana i zboru apostola združenom sa svojom glavom“. Ta pastirska služba Petra i drugih apostola spada u temelje Crkve. Nastavljaju je biskupi pod papinim prvenstvom.
882. Papa, rimski biskup i nasljednik svetoga Petra, „trajno je i vidljivo počelo i temelj jedinstva kako biskupa tako i mnoštva vjernika“. „Rimski prvosvećenik po svojoj službi kao namjesnik Kristov i pastir cijele Crkve ima nad Crkvom potpunu, vrhovnu i opću vlast, koju može uvijek slobodno vršiti“.
883. „Kolegij ili zbor biskupa nema vlasti osim ako se ne shvaća zajedno s Rimskim biskupom kao svojom glavom.“ Kao takav, biskupski je zbor „također subjekt vrhovne i potpune vlasti nad cijelom Crkvom (...); ta se pak vlast može vršiti samo uz suglasnost rimskoga biskupa“.
884. „Vlast općom Crkvom na svečan način biskupski zbor vrši na općem saboru“. „Ne može biti općeg sabora koji kao takav nije potvrdio ili barem prihvatio Petrov nasljednik“.
885.Biskupski zbor, ukoliko je sastavljen od mnogih, izražava raznolikost i općenitost Božjega naroda, a ukoliko je okupljen pod jednom glavom, izražava jedinstvo Kristova stada“.
886. „Pojedini su biskupi vidljivo počelo i temelj jedinstva u svojim posebnim Crkvama“. Kao takvi „vrše svoju pastirsku upravu nad dijelom Božjeg naroda koji je njima povjeren“; pri tomu im pomažu svećenici i đakoni. Ali, svaki od njih, kao član biskupskog zbora, dijeli brigu za sve Crkve, što ponajprije pokazuje „upravljajući dobro svojom crkvom kao dijelom opće Crkve“ i tako pridonoseći „dobru čitavog Mističnog Tijela, koje je također tijelo Crkava“. Ta se briga napose odnosi na siromašne, na progonjene zbog vjere, kao i na misionare koji djeluju po svoj zemlji.
887. Partikularne Crkve, su s jedne i iste kulture, tvore crkvene pokrajine ili veće cjeline nazvane patrijarhatima ili regijama. Biskupi tih cjelina mogu se ujediniti u pokrajinske sinode ili koncile. „Slično mogu danas biskupske konferencije dati mnogovrstan i plodan prinos, da se kolegijalni duh dovede do konkretne primjene“.
888. Biskupi, s prezbiterima, svojim suradnicima, „imaju prvenstvenu zadaću da svima naviještaju Božje Evanđelje“ po odredbi Gospodnjoj. Oni su „glasnici vjere, koji dovode Kristu nove učenike, i autentični učitelji“ apostolske vjere „obdareni Kristovom vlašću“.
889. Da bi sačuvao Crkvu u čistoći vjere predane joj od apostola,Krist, koji je istina, htio je Crkvi dati udjela u svoj nazabludivosti. Narod Božji, pod vodstvom živoga crkvenog Učiteljstva, nepokolebljivo pristaje uz vjeru po nadnaravnom osjećaju vjere.
890. Poslanje Učiteljstva vezano je uz konačni značaj Saveza koji je Bog u Kristu sklopio sa svojim narodom; treba ga štititi od zastranjenja i slaboća i jamčiti mu stvarnu mogućnost da bez zablude ispovijeda pravu vjeru. Pastirska je zadaća Učiteljstva dakle usmjerena da budno pazi da narod Božji ostane u istini koja oslobađa. Da bi ispunili tu zadaću, Krist je pastire obdario karizmom nezabludivosti u pitanjima vjere i morala. Vršenje te karizme može poprimiti više oblika:
891. „Rimski biskup, glava biskupskog zbora, ima nezabludivost snagom svoje službe kada, kao vrhovni pastir i učiteljsvih vjernika, koji svoju braću utvrđuje u vjeri, definitivno proglašuje nauku vjere i morala (...) Crkvi obećana nezabludivost nalazi se također u biskupskom zboru kad vrši vrhovnu učiteljsku službu zajedno s Petrovim nasljednikom“, osobito na općem saboru. Kad Crkva, svojim vrhovnim Učiteljstvom, nešto određuje „da treba vjerovati kao od Boga objavljeno“ i kao Kristov nauk, „te definicije treba primati s vjerskom poslušnošću“.Ta se nezabludivost proteže na sav poklad Božje objave.
892. Božja je asistencija također dana nasljednicima apostola, kad naučavaju u jedinstvu s Petrovim nasljednikom, te, na osobit način, Rimskom biskupu, pastiru cijele Crkve, kad oni – u vršenju redovitog učiteljstva, i kad ne idu za nezabludivom definicijom niti se izjašnjavaju „na konačan način“ – predlažu nauk koji vodi boljemu shvaćanju Objave upitanjima vjere i morala.Uz to redovito učenje vjernici i treba da „pristaju s religioznim posluhom“ koji, ako se i razlikuje od posluha vjere, ipak ga produžuje.“
Tako papisti uče.
Sva Crkva od Istoka je to učenje uvek poricala, jer je laž i zabluda. Hristos je Glava Crkve i njemu ne treba papa kao „namesnik Hristov na zemlji“. Svi sveci pravoslavni tako su govorili i govore. Ko papu priznaje za jednakog pravoslavnim arhijerejima, nalazi se u zabludi i laže – i sebe i druge.
Pogledaćemo, kao primer, samo jednog, velikog pravoslavnog sveca ( upokojio se pre nešto više od jednog stoleća ) koji je o tome govorio glasno i jaso.
SVETI JOVAN KRONŠTATSKI O PAPIZMU
Divni i divotni ruski svetac i čudotvorac ( upokojio se 1908. godine ), Sveti Jovan Kronštatski, govorio je:“Srž rimokatoličke gordosti i rimokatoličke laži u dogmi, u upravljanju i moralnom učenju jeste primat pape, izmišljeno i pogrešno shvatanje reči Spasitelja: Ti si Petar, i na ovoj steni sazidaću Crkvu svoju, i vrata pakla je neće nadvladati (Matej 16:18). Svi Sveti Oci prvog i narednih vekova priznali su, pa i same pravoslavne pape, da pod temeljem – krajeugaonim kamenom Crkve – moramo podrazumevati samog Gospoda Isusa Hrista: kamen temeljac je Hristos. Kao dokaz, najtačniji i najjasniji, navodim reči koje imaju sličan obrt iz Jevanđelja po Jovanu: razrušite ovu Crkvu (Jovan 2:19) (pod Crkvom se podrazumeva Hram Tela Gospodnjeg nerukotvoreni, a ne Jerusalimski hram, kako bi neko mogao pomisliti). Pod Crkvom je Gospod podrazumevao upravo Svoje Prečisto Telo, kao što se pod kamenom temeljcem mora podrazumevati Hristos, a ne naslednik apostola Petra, ili sami Petar. To je jasno. A pape su sebe zamišljale kao glave Crkve i njen temelj, pa čak i kao namesnike Hristove, što je apsurdno i nespojivo sa bilo čim. I otuda sve hvalisanje rimskih papa i njihove dugogodišnje pretenzije na primat i proizvoljnu vlast nad celom Vaseljenskom Crkvom. Pape su, uostalom, u svojoj papskoj Crkvi izvodile sve vrste trikova, uvodile sve vrste lažnih dogmata, što je dovelo do laži i u veri i u životu. Ovo je potpuno jeretička crkva.“
Sveti Jovan je govorio i ovo:“Bog je strogo kaznio i nastavlja da kažnjava rimokatolike zbog namernog lažnog tumačenja Hristovih reči apostolu Petru: “Na ovoj steni sazidaću Crkvu svoju, i vrata pakla je neće nadvladati.” Smatrajući papstvo, a ne Hrista, ugaonim kamenom Crkve, i zamišljajući sebe kao glavu Crkve i namesnike Hristove na zemlji, pape su zapale u najgrublje, najkatastrofalnije greške i povukle ceo rimokatolički svet u ponor laži, izmišljajući nove lažne dogmate i iskrivljujući drevne, neophodne za spasenje. Rimokatolici su otpali sa stene Hristove vere i pali su u ponor grehova i svih vrsta strasti, posebno u gordost i oholost, u strašno neprijateljstvo prema Istočnoj Istinitoj Crkvi i njenim dogmatima i bogosluženju sa obredima ustanovljenim od pamtiveka. Rimokatolici mrze Pravoslavnu Crkvu i pravoslavne hrišćane đavolskom mržnjom i nazivaju ih svim mogućim bogohulnim imenima, time hule na samog Hrista – Glavu Crkve, svete apostole, vaseljenske i pomesne sabore i sve svece Pravoslavne Crkve, proslavljene od Boga. Gde je srž razdora i mržnje između Rimokatoličke crkve i Pravoslavne crkve? U preterano preuveličanom mišljenju papa o sebi samima, o njihovoj superiornosti nad episkopima - istočnopravoslavnim jerarsima, u njihovoj ogromnoj gordosti; u lažnom tumačenju reči Gospodnjih, upućenih apostolu Petru: Ti si Petar, i na ovoj steni... Stena je Hristos, a ne Petar, koji se tri puta odrekao, iako je svoje odbacivanje iskupio suzama pokajanja i zasijao pred licem apostola. Uporedite, katolici, ove reči Gospodnje Petru sa rečima koje je Spasitelj uputio farisejima: „Razrušite ovu Crkvu (NJegovo Telo) i podignite je za tri dana.“ On je dakle govorio o Crkvi Svoga Tela; tako je govorio o Vaseljenskoj Crkvi i istovremeno o vaskrsenju Svoga Tela, tj. opštem vaskrsenju. Ideja da je Gospod navodno sazidao Crkvu na Petru, a ne na sebi – ova ideja, koja je bila glavama rimokatolika i koju su oni uvek tumačili u korist „Petrovih naslednika“, papa, kao poglavara Crkve i namesnika Hristovih, izokrenula je sve naglavačke u Rimokatoličkoj crkvi: oni su, po njihovom mišljenju, namesnici Hristovi sa neograničenom vlašću i gospodstvom nad celom Crkvom Hristovom; oni su tobož sudije svim episkopima; oni su proglasitelji i tumači dogmata; oni navodno mogu menjati same Svete Tajne u Crkvi po sopstvenom nahođenju; kanonizuju svece koje nemaju; lišavaju laike krvi Hristove; decu prilikom krštavanja oblivaju, a ne pogružavaju ih u vodu itd.“...
„...Zajedništvo Rimkatoličke crkve sa Nebeskom Crkvom je jadno, hladno, suženo, beživotno, ne kao u Pravoslavnoj Crkvi - živo, mudro, potpuno, sveiskreno, uz svepoštovanje. Svuda i samo papa i papa; njemu se svuda odaje počast, a ne svecima; sveci Istoka i Zapada su umanjeni, skriveni, stavljeni u tamu i samo za pokazivanje ponekad se prikazuju vernicima, posebno turistima. A liturgijski otpusti u Katoličkoj Crkvi su tako nemarni i hladni: „Ita messa ett“ - idite, misa je završena. A u našoj Pravoslavnoj Crkvi, kakvi pobožni, smireni, puni nade u Hrista uzvikuju: „Hristos, istiniti Bog naš, molitvama Prečiste Majke Svoje i svih svetih, pomilovaće nas i spasiće nas, jer je dobar i čovekoljubiv.“ Papa kontroliše sudbinu nebeske i zemaljske Crkve, raspolaže zaslugama svetaca po svojoj volji: uvodi ljude u čistilište i izvodi ih po svojoj volji, deli indulgencije vernicima. Bilo bi jednostavno smešno da nije tako izuzetno tužno i razorno. I kako to da pape, kardinali, prelati, sveštenici i sami jezuiti to ne primećuju? Na kraju krajeva, rimokatolička vera je po svojoj prirodi zbrkana. Sve je prodato, sve je papa uzeo u ruke, celokupno spasenje rimokatolika. I zato nemaju proslavljenih svetaca; postoje samo [fabrikovani], napravljene po papskom hiru. I Pravoslavna Crkva, poput Rajskog vrta, zasađena je svetiteljima; Evo novog svetitelja - Joasaf Gorlenko, nadbiskup Belgorodski, toliko je čuda učinio, ali još nije kanonizovan. Koliko ih je tek spremno za kanonizaciju? O, Pravoslavna Crkvo! Koliko si samo životna, sveta i poštovanja dostojna!“
ARIHEPISKOP AVERKIJE DŽORDANVILSKI: SVETI PRAVEDNI JOVAN KRONŠTATSKI I RIMOKATOLIČKI PAPIZAM
U vremenima u kojima živimo, kada se čuje toliko lažnih reči o takozvanom „ujedinjenju crkava”, kada se širi i jača „ekumenistički pokret”, izazivajući mnogo čije oduševljenje, i periodično se, na „sesiju”, okuplja Vatikanski koncil, svi istinski pravoslavni Hrišćani treba da se blagovremeno sete kakvo je mišljenje o rimokatoličkom papizmu imao naš svetlo proslavljeni veliki pravednik, molitvenik i čudotvorac Jovan Kronštatski.
Evo kako on, na primer, piše u svojim Mislima o Crkvi: „Nijedno ispovedanje Hrišćanske Vere, osim Pravoslavnog, ne može Hrišćanina privesti savršenstvu hrišćanskog života, niti svetosti, savršenom očišćenju grehova i netruležnosti, jer druga ispovedanja nepravoslavnih sadrže „Istinu u nepravdi” (posl. Rim.), pomešali su tašto mudrovanje i laž sa istinom i nemaju ona bogodarovana sredstva očišćenja, osveštenja, preporoda, koja ima Pravoslavna Crkva. Iskustvo vekova, ili Istorija Pravoslavne Crkve i drugih crkava, pokazivale su to i pokazuju sa poraznom očitošću. Setite se mnoštva svetaca naše Crkve, prošlih i sadašnjih vremena, i njihovog odsustvovanja, nakon podele crkava, u drugim nepravoslavnim crkvama, katoličkoj, luteranskoj, anglikanskoj”.
Još jedna potresna misao Svetog Jovana: „Postoji mnoštvo odvojenih hrišćanskih veroispovesti, sa različitim spoljašnjim i unutrašnjim ustrojstvom, sa različitim mišljenjima i učenjima, neretko protivnom božanstvenoj istini Evanđelja i učenju Svetih Apostola, vaseljenskih i pomesnih sabora i Svetih Otaca. Ne mogu se sve one smatrati za istinite i spasonosne: nerazlikovanje vera, ili priznavanje svake vere za jednako spasonosnu, vodi bezverju i ohladnelosti vere, lenosti u ispunjavanju pravila i ustava vere, ohladnelosti Hrišćana jednih prema drugima. „Simone, Simone, evo vas zaiska satana da vas veje kao pšenicu” (Luk. 22, 31). To je on, satana, i načinio, i još uvek čini – on je stvorio raskole i jeresi. Strogo se drži Jedine, Istinite Vere i Cerkve: „Jedna vera, jedno krštenje, jedan Bog i Otac sviju” (Efes. 4, 5).
U čemu je bezgranično prevashodstvo naše Svete Pravoslavne Crkve? „Pravoslavna Crkva prevazilazi sve nepravoslavne crkve; prvo, svojom istinom, svojim pravoslavljem, sačuvanim i osvojenim krvlju apostola, jeraraha, mučenika, prepodobnih i sviju svetih; drugo, što najistinitijim načinom rukovodi na putu ka spasenju (to je ravan, pravi i istinit put što na istinski način očišćuje, osveštava, obnavlja posredstvom jerarhije, Bogosluženja, Svetih Tajni, postova); treće, što na najlepši način uči da se Bogu ugađa, na najlepši način vodi pokajanju, ispravljanju, molitvi, blagodarenju, slavoslovlju. Gde su takve molitve, blagodarenja i prozbe, tako divno Bogosluženje, kao u Pravoslavnoj Crvi? – Nigde”.
Sveti Jovan Kronšatski silovito i ubedljivo govori o ružnoti krajeugaonog kamena papističke dogmatike – lažnom učenju o poglavarstvu rimskog pape, kao „nepogrešivog namesnika Hristovog”.
Evo njegove reči: „Ja sam s vama u sve dane do svršetka veka” (Mt. 28, 20). Sam Gospod svagda je u Svojoj Crkvi. Čemu onda namesnik – papa? I može li grešni čovek biti namesnik Gospodnji? – Ne može! Namesnika carevih ili Patrijarhovih u nekom gradu može biti i biva ih, a namesnik, zamenik Gospoda, Bespočetnog Cara i Glave Crkve, nikako se ne može biti. Zaista, katolici se varaju. Opomeni ih, Gospode, kako su nelepi oni koji tako govore i ohološću optočeni, kao ogrlicom.” Od tog pogubnog, lažnog dogmata, po misli Svetog Jovana, proishodi sve zlo papizma: „Najštetnija stvar u Hrišćanstvu, toj Bogom otkrivenoj, nebeskoj religiji je poglavarstvo čoveka u Crkvi, na primer pape, i njegova tobožnja nepogrešivost. Upravo se u njegovom dogmatu o nepogrešivosti i nalazi najveća pogrešnost, jer je papa čovek grešan, i strašno je ako misli za sebe da je nepogrešiv. Koliko je grešaka otrovnih, po čoveka dušegubnih, izmislila katolička, papska crkva – u dogmatima, u obredima, u kanonskim pravilima, u bogosluženju, u podlim, zlobnim odnosima katolika prema pravoslavnima, u hulama i klevetama na Pravoslavnu Crkvu, u porugama upućenim Pravoslavnoj Crkvi i pravoslavnim Hrišćanima! I svemu tome kriv je tzv. nepogrešivi papa, njegovo i jezuitsko učenje, njin duh laži, dvoličnjaštva, i svih nedopustivih sredstava ad maiorem Dei gloriam (za veću slavu Božju).”
„Neophodno je pripadati CRKVI HRISTOVOJ, KOJOJ JE GLAVA SVEMOGUĆI CAR, POBEDNIK NAD ADOM ISUS HRISTOS. Carstvo NJegovo je Crkva koja vojuje protiv načala i vlasti i kneževa tame ovoga sveta, protiv duhova zlobe podnebesne, koji na lukav način čine organizovano carstvo i vojuju krajnje iskusno, umno, vešto i snažno protiv svih ljudi, jer su dobro izučili strasti i naklonosti ljudi. Jedan čovek ne može sam da se bori; pa i velika zajednica, ali bez Glave – Hrista – ništa ne može da učini protiv takvih neprijatelja – lukavih, mudrih, stalno budnih, koji izvanredno poznaju veštinu svog ratovanja. Hrišćaninu pravoslavcu neophodna je snažna podrška odozgo, od Boga i svetih ratnika Hristovih, koji su pobedili neprijatelje spasenja silom blagodati Hristove, kao i od zemne Crkve Pravoslavne, od pastira i učitelja, zatim – od zajedničke molitve i Svetih Tajni. Takva pomoćnica čoveku – hrišćaninu u borbi protiv vidljivih i nevidljivih neprijatelja i jeste Crkva Hristova, kojoj, milošću Božjoj, i mi pripadamo. KATOLICI SU IZMISLILI NOVU GLAVU, ponizivši Jedinu Istinitu Glavu Crkve – Hrista; luterani su otpali i bez glave ostali; anglikanci takođe; kod njih CRKVE NEMA; savez sa Glavom je prekinut, nema svesilne pomoći, a Velijar vojuje svom snagom, lukavstvom i sve drži u svojoj prelesti i propasti. Mnogo je onih koji propadaju u bezbožništvu i razvratu”.
A evo kako duboko i precizno Sveti i pravedni Jovan ukazuje na prvi uzrok zla u rimokatoličkom papizmu: „Uzrok svih laži rimokatoličke crkve je gordost i priznanje pape za stvarnu glavu Crkve, i to još nepogrešivu. Odatle sve ropstvo zapadne crkve. Ropstvo misli i vere, lišenost istinske slobode u veri i životu, jer je papa na sve stavio svoju tešku ruku: odatle – lažni dogmati, odatle – dvoličnost i lukavstvo u mišljenju, rečima i delovanju, odatle – razna lažna pravila i ustanove prilikom ispovedanja greha, odatle indulgencije (popustljivost); odatle – unakažavanje dogmata; odatle – fabrikovanja svetaca u zapadnoj crkvi, kao i nepostojećih moštiju, Bogom neproslavljenih; odatle – ustajanje na poznanje Božje (II Kor. 10, 5) i sve vrste protivljenja Bogu pod vidom borbe za veću slavu Božju.”
„Pape i papisti su se tako pogordili i poneli da su umislili da kritikuju samoga Hrista, Samu Ipostasnu Premudrost Božju i (pod izgovorom razvoja dogmata) u svojoj gordosti, tako daleko došli da su promenili neke od NJegovih reči, zapovesti i ustanova, koje ne smeju biti promenjene do kraja sveta i veka, na primer, reč o Duhu Svetom, zapovest o Čaši Prečiste Krvi NJegove, Koje su lišili mirjane, ni u šta ne računajući reči apostola Pavla: „Jer kad god jedete ovaj hljeb i čašu ovu pijete, smrt Gospodnju objavljujete, dokle ne dođe” (I Kor. 11, 26); umesto kvasnog hleba koriste presan”. Ta gordost i jeste izvor bezmernog fanatizma i ubistvene mržnje prema svima koji misle drukčije, onih osobina kojima se papizam proslavio tokom svoje istorije: „Mržnja prema Pravoslavlju, fanatizam i progoni pravoslavnih, ubistva – to je crvena nit kroz sve vekove života katolicizma. Po plodovima ćete ih poznati. Zar nam je takav duh zapovedio Hristos? Kome se, ako ne katolicima, luteranima i reformatorima uvek može reći: „Ne znate kakvoga ste vi duha!“(Lk. 9, 55)?
Evo do čega je kod rimokatolika dovela zamena Hrista papom: „Kod katolika glava Crkve uopšte nije Hristos, nego papa, i katolici za papu revnuju, a ne za Hrista, i njihova revnost u veri uvek prelazi u strastveni, čovekomrzački fanatizam, ostrvljeni fanatizam, fanatizam krvi i mača (lomače), nepomirljivosti, dvoličnosti, laži i lukavstva .”
U našoj pravoslavnoj Crkvi, po mišljenju svetog pravednog Jovana, čak i samo bogosluženje nam stalno napominje naše duhovno jedinstvo sa zajedničkom za sve nas hrišćane glavom, Hristom, što je potpuno narušeno kod rimokatolika i kod protestanata, koji su unakazili samu ideju Crkve.
Sveti Jovan veli: „Prilikom svakog bogosluženja, domaćeg, ličnog ili zajedničkog, u duhovnom pogledu pravoslavnog hrišćanina javlja se ideja, misao o jednom duhovnom telu, koje je telo Hrista, stub i tvrđava istine, čija je Glava sami Hristos Bog.
Crkva Hristova sastoji se od tri pokolenja – nebeskog, zemnog i preispodnjeg, zato sveta zemaljska Crkva svakodnevno, kao pokolenje zemaljsko, zastupa pred Svojom Glavom i moli za oproštaj greha, onih koji su umrli u veri i pokajanju da budu primljeni u Carstvo Nebesko – i kao posrednike svog zastupništva priziva članove Crkve Nebeske i Samu načalnicu duhovnog nazidanja Crkve – Majku Božju, da njihovim molitvama Gospod pokrije grehe njihove i da ih ne liši Carstva Nebeskog.
Nama, na zemlji živećim pripadnicima Crkve Božje, vrlo je utešno da verujemo, da znamo i da se nadamo da se duhovna Mati naša, Sveta Crkva, neprestano i danonoćno moli za nas, da se mi uvek nalazimo pod Blagodatnom zaštitom Samoga Gospoda, Bogomajke, Svetih Angela, Preteče i svih svetih. Kod katolika glava Crkve je papa, čovek koji greši (mada je nepravilno proglašen nepogrešivim) i, kao takav dopustio je mnogo pogrešaka u Crkvi Hristovoj, i samim delima takvim se pokazao, i sami pojam o Crkvi Božojoj unakazio i okovao duhovnu slobodu i savest hrišćana – katolika, izlažući u isto vreme nepravednom huljenju i odbojnosti katolika Pravoslavnu Crkvu, stub i tvrđavu istine. Kod protestanata – Nemaca i anglikanaca – sasvim je izopačen pojam Crkve, jer kod njih nema blagodatnog zakonitog sveštenstva, nema Svetih Tajni, osim krštenja, i nema (najvažnijeg) pričešća Tela i Krvi Hristove; nema pokolenja nebeskog – Crkve nebeske: ne priznaju svece; nema pokolenja preispodnjih – ne priznaju pokojne i ne mole se za njih, smatrajući to nenužnim. Slava Crkvi Pravoslavnoj! Slava Hristu Bogu – Najsvetijoj Glavi, jedinoj Glavi Crkve Božje na zemlji! Slava Bogu u Trojici, što mi nismo pohulili na Boga, nismo priznali i ne priznajemo za glavu svete Crkve grešnog čoveka!”
A evo kako je sveti pravedni Jovan Kronštatski gledao na sve koji ne pripadaju Pravoslavnoj Crkvi: „Blagodarim Gospoda, koji je uslišio i uslišava molitve moje, pred svespasonosnim i strašnom Žrtvom Hristovom (Tela i Krvi Hristove) za zabludele u veri velike zajednice, koje se hrišćanskim nazivaju, ali koje su u suštini odstupničke: katolicizam, luteranstvo, anglikanstvo i druge.
„Šta pokazuje čin obraćenja iz raznih vera i veroispovesti i prisajedinjenja Pravoslavnoj Crkvi? Neophodnost napuštanja lažnih vera i veroispovesti, odricanje od zabluda, ispovedanje Istinite Vere i pokajanje za sve prethodne grehe, obećanje Bogu da se čuva i čvrsto ispoveda vera neporočna, da se čuva od greha i da se živi u vrlinama.”
Evo jasne i kategoričke osude sada tako modernog „ekumenizma”, koju je izneo Sveti Jovan Kronštatski. Taj ekumenizam je već zahvatio sve pomesne pravoslavne Crkve.
Eto silnog i odlučnog odgovora svim „ekumenistima”, koji pod vidom tobožnje „hrišćanske ljubavi” propagiraju istovrednost i ravnopravnost svih vera i konfesija!
U zaključku bi trebalo da navedemo, kao jednu očitu i dobru ilustraciju reči Svetog Jovana Kronštatskog o „duhu laži” u rimokatoličkom papizmu, povest o tome kako su rimokatolički župnici i fratri klevetali Svetog Jovana da je on, tobož, prešao u katolicizam, pa se tek onda proslavio svojom prozorljivošću i čudima. Ta kleveta, bez obzira na svu svoju besmislenost, ponavljala se i kasnije. Godine 1932. u gradu Vilnu, u jezuitskom časopisu „Ka sjedinjenju”, neki župnik Semjacki nije se postideo da napiše sledeće: „Otac Jovan Kronštatski je učinio mnogo čuda dok je bio katolik, ali, kad se odrekao katolicizma, sila čudotvorstva ga je ostavila”.
Eto kako na tu fantastičnu izmišljotinu odgovara sam sveti pravedni Jovan u svojoj besedi izgovorenoj u gradu Vitebsku, u crkvi Svetih Petra i Pavla, 7. aprila 1906god.:
„Veoma sam želeo, dragi oci, braćo i sestre, da se sa vama popričam ovde, u vašem gradu i hramu, na slavu Božju i naše Svete, besporočne vere i Crkve, i na utvrđenje vaše na spasonosnom putu. Zašto sam naročito želeo da pričam s vama? Evo zašto: Živeći i služeći u Kronštatu kao sveštenik evo već pedeset i prvu godinu, u poslednje vreme počeo sam da primam mnogo pisama iz zapadnog poljskog kraja, naročito grodnjenske i vilnenske oblasti, koja su pisana, da tako kažem, u krvavim suzama, sa gorkim žalbama na katoličke patere, i njihove saradnike, laike – katolike, na progone pravoslavnih s njihove strane i prinuđavanje pravoslavnih, putem svakovrsnog nasilja, da pređu u katolicizam, pri čemu pateri bez ikakvog zazora savesti kleveću mene da sam tobož prešao u katoličku veru, da je i sam car tobož postao katolik i da svima zapoveda da primaju katoličku veru. Tako nesavesno klevetajući mene i cara, katolici su mnoge pravoslavne seljake prinudili da prime katoličku veru i nametnuli im veru tuđu. To li je duh Hristov? Ne dokazuju li tako pateri da katolička vera u sebi nema životne sile koja pokorava um, srce i volju čoveka da joj dobrovoljno sledi, i to da njeni sledbenici pravomisleće ljude privlače samo nasiljem i obmanom?
Dragi oci i braćo! Vi znate moje čvrsto prebivanje i služenje u Crkvi Pravoslavnoj već pedeset godina; znate, možda, i moju svagdašnju revnost za pravu veru, znate za moje mnogobrojne spise na slavu Boga i Crkve Pravoslavne, i za mnogobrojna znamenja sile Božje, koje se nisu javila samo nad pravoslavnima, nego i nad katolicima i luteranima, pa čak i nad Jevrejima i muhamedancima, kada su se oni s verom obraćali posredništvu mojih molitava. O tome svedoče novinske hronike i nelažni, pravedni iskazi očevidaca. Sada svedočim i ja pred svima vama i pred Svevidećim Bogom da i do sada ne oskudevaju kod nas čuda iscelenja. Znači li to da je vera pravoslavna – mrtva vera, kao što kleveću katolici? Ne svedoči li ona stalno o svojoj životnosti i spasonosnosti, o svojoj Bogougodnosti?
Ne želim da za svedoka svakojakih katoličkih laži privodim nepristrasnu hiljadugodišnju istoriju: ona je dovoljno poznata celom obrazovanom svetu. Još je svež spomen na zlosrećnu uniju u XVII veku kod nas u Rusiji: sveža je uspomena na fanatičnu mržnju s kojom su katolici uništavali pravoslaavne hramove u zapadnom kraju; pamtimo sva užasna sramoćenja i izrugivanja na račun pravoslavne vere i Pravoslavne Crkve i nesrećnih pravoslavnih hrišćana. Sada su se opet obnovila vremena unije. I to kad? Kad je katolicima data puna sloboda, sloboda, naravno, ne radi progona Pravoslavlja i pravoslavnih, nego radi uzajamnog mirnog, bratskog živelja sa pravoslavnim sugrađanima.
Na početku sam naveo reči Apostola Pavla o Crkvi, kao Telu Isusa Hrista, i o Hristu, kao Glavi Crkve, koja je „punoća Onoga Koji sve ispunjava u svemu” (Ef. 1,23).
Mi čvrsto verujemo u tu jednu Glavu Crkve, i drugu, vidivu, glavu, ne možemo priznati nepogrešivom, jer se ne mogu služiti dva gospodara. Sasvim nam je dovoljna jedna Glava, svepravedna, svevideća, svemoguća, sveispunjavajuća (punota Onoga Koji sve ispunjava u svemu). Ta Glava upravlja nama, štiti nas, krepi u veri Duhom Svetim, sveštenodejstvuje, prosvećuje, spasava, vodi savršenstvu.
A ako hoće da vide slavne i bogoprijatne plodove vere naše pravoslavne, ukažimo našim neprijateljima na mnoštvo nebeskih orlova, koji su sa naše zemlje uzleteli na nebo, ka samom Suncu Pravde, na sve naše svece stare i nove, koji su se proslavili ravnoangelnim životom, netruležnošću moštiju i bezbrojnim čudesima.
Zaključiću time da se istina naše pravoslavne vere sastoji u njoj samoj, u samoj biti njenoj, u njoj je „da”, u njoj samoj je – „Amin”.”
Za sve one koji poštuju našeg novojavljenog ugodnika Božjeg, svetog pravednog oca Jovana Kronštatskog, gore navedena svedočanstva više su nego dovoljna, pogotovu što se njihova istinitost i uverljivost potvrđuju samim životom i nepristrasnom istorijom. Kakvo poverenje posle njih mi možemo imati prema, na laži utemeljenom i lažju prožetom, rimokatoličkom papizmu, dok se on odlučno i svenarodno ne odrekne od svoje pogubne laži i za čovekovu dušu pogibeljnih ljudskih zabluda? Nikakvih kompromisa i nikakvog opštenja s njim ne može biti jer kakva je zajednica svetlosti i tame, kakva je zajednica pravde i bezakonja (2 Kor. 6,14)? Jedini pravilan put u naše lukavo, svakom lažju i obmanom ispunjeno vreme, je put koji nam pokazuje naš veliki pravednik: „Bori se protiv svakog zla, trenutno ga uništavaj, vojuj protiv njega oružjem svete vere datim ti od Boga, oružjem Božanske pravde i mudrosti, molitvom, pobožnošću, krstom, hrabrošću, predanošću i vernošću!”
Izvor: Pravda.rs
