Pravda

Piše: Herman Goraiz LopezTo će dovesti do pokretanja "jedinica za brze intervencije" u Poljskoj, baltičkim državama, Rumuniji i Bugarskoj, sa jasnim ciljem da "omogući još bržu intervenciju, ukoliko je to potrebno", kako je bivši Generalni sekretar te organizacije Anders Rasmusen rekao nemačkom listu Zidojče Cajtung. Nova doktrina poznata je kao Pametna odbrana (Smart Defense, Defense Intelligence), a novi operativni koncept pretpostavlja da će NATO-članice delimično preneti svoj suverenitet na koordiniranje odbrane Alijanse i povećati dodatne troškove, što bi za evropske zemlje bilo oskudnih 2% BDP-a, te bi tako veliki deo sredstava ostavile u američkim rukama (75% od ukupnog budžeta u iznosu od mnogo milijardi). Nakon  sastanak američkog Predsednika Baraka Obame sa izabranim predsednikom Ukrajine, Petrom Porošenkom, u okviru turneje po Evropi kako bi pomogao samitu G7 u Briselu (Rusija je bila isključena, zbog stava Zapada prema ukrajinskom sukobu), on je insistirao na politici vlade Sjedinjenih država da pojačaju svoje vojno prisustvo u Evropi. Obama je, takođe, najavio da će od Kongresa zatražiti odobravanje budžeta od oko milijardu dolara u tu svrhu i pozvao članice Severnoatlantskog pakta da povećaju vojna sredstva. Pored toga, on insistira da ga zemlje poput Ukrajine, Gruzije i Moldavije izveste o razvojnim projektima i da oko toga sarađuju sa Sjedinjenim državama. Takođe planira da u Poljsku pošalje 12 aviona tipa F-16 i 200 vojnika kao pojačanje, zbog ukrajinske krize. Ovim bi ukupan kontingent vojnika u Evropi iznosio oko 70.000 ljudi, sa mogućnošću da bude povećan i na 80.000. To bi praktično značilo kršenje Osnivačkog akta NATO-Rusija iz 1997. godine, kojim je odbačen plan NATO za "raspoređivanje stalnih i značajnih kontingenata dodatnih borbenih trupa u istočnoj Evropi" i ukazalo bi na povratak doktrini obuzdavanja, ili, Trumanovoj doktrini, čije je temelje obrazložio DŽordž F. Kenan u svom eseju "Izvori sovjetske uprave", objavljenom 1947. godine u časopisu Spoljni poslovi (Foreign Affairs). Glavna ideja ovog člana i Trumanova doktrina su sažeti u citatu: "Sovjetska vlast je nepopustljiva u logici razuma, ali veoma osetljiva na logiku sile". Kao što je Bžežinski objasnio 2000. godine u časopisu Nacionalni interes (National Interest): "Evropljani će biti izloženiji riziku, ako  spoljna politika Rusije bude ohrabrena imperijalističkim šovinizmom". On je izneo plan za proširenje NATO do granica nepoznatih deset godina ranije, devedesetih, i plan za postavljanje novog evropskog raketnog odbrambenog sistema u okviru Evropskog faznog prilagođavanja (European Phased Adaptive Approach, EPAA). Ovaj sistem je sveobuhvatni protivraketni štit sa raketama presretačima, postavljenim na mobilnim platformama koje mogu biti mrežno koordinisane (na osnovu informacija dobijenih od svih radara i opto-elektronskih izviđačkih sistema). Cilj ovog raketnog odbrambenog sistema je makijavelistički, jer, nakon prvog američkog iznenadnog napada, koji bi uništio ruski nuklearni potencijal na njenoj teritoriji, došlo bi do neutralizovanja odgovora Rusije upotrebom raketa raspoređenih u Poljskoj. U početku, na bilateralnom samitu u Lisabonu u novembru 2010. godine, Rusija i NATO su se složili da sarađuju na stvaranju protivraketnog štita za Evropu. Za Moskvu je od ključne važnosti bilo da NATO pruži stvarne garancije u pravno obavezujućem dokumentu, u kome će se navesti da sistem nije uperen ka Rusiji. Ali Obamina administracija, koja je samo sledila mimetičku tromost Bušove administracije prema Rusiji, do sada je odbijala da pruži bilo kakve garancije u pisanoj formi i time trenutnom rusko-američkom odnosu dodala hladnoratovski smisao. Očekuje se da Sjedinjene države konačno završe četvrti fazu raspoređivanja raketnog štita u Evropi (Euro DAM), koji bi pokrio mogući odgovor ruske strane iz Kalinjingrada, a postavljanjem interkontinentalnih balističkih raketa od 100t ("američki raketni štit-ubica", prema rečima Dmitrija Rogozina, Zamenika ruskog Premijera) oživljava trka u naoružanju između dve velike sile. Ovo ne isključuje ponavljanje Kubanske raketne krize 1962. godine. Ovu realizaciju četvrte faze štita (oživljavanje partnerskog projekta između Sjedinjenih država i Evrope iz jula 1962. godine kada je Velika Britanija snabdevena Polaris raketama), Francuska može videti kao gubitak suvereniteta. To može dovesti do izbacivanja privremenih vojnih struktura NATO iz Francuske (ugledajući se na de Gola, koji je 1966. godine ukinuo i rasformirao 30 američkih baza na francuskom tlu) i do povratka Francuske na “force de frappe” kao okosnicu bezbednosti. Ovo bi uključivalo i odbrambenu doktrinu protiv američkih instalacija SAD u Pirinejima (Navarre Pyrenees) i prislušnih radarskih baza (Gorramendi) na Jeliseju. To bi značilo da smo svedoci potpunog unutrašnjeg raskola u NATO. Od De Gola, otpor američkom rukovodstvu je bio faktor spoljne politike svih francuskih predsednika, avideli smo i  kraj medenog meseca između Francuske i Obame zbog neslaganja američke administracije o konkretnim pitanjima. Osnovna razlika je ona iz 1962. godine, kada je De Gol podržao Sjedinjene države u Kubanskoj raketnoj krizi. Podela i raspad trenutne strukture NATO-a dovela bi do nove strukture, koja bi uključivala Sjedinjene države, Kanadu, Britaniju, baltičke zemlje, Poljsku, Mađarsku, Bugarsku, Slovačku, Češku, Rumuniju, Španiju, vojnu strukturu Italije, Portugaliju, Maltu, Kipar, Grčku i Tursku – njen jasan cilj bio bi stvaranje bloka koji će zaustaviti Putinove velikodržavne ideale. Drugo, paralelno će jačati osa Berlin-Pariz, na čelu sa Francuskom i Nemačkom, u čijoj bi se orbiti uticaja kretale zemlje kao što su Holandija, Danska, Norveška, Belgija, Luksemburg i Austrija. Ovo bi sve bio rezultat ponovne postavke francuskog i nemačkog nacionalnog suvereniteta, kao odbrambene strategije protiv svega onoga što je doneo "američki partner" (dakle, oživljavanje Jelisejskog sporazuma iz 1963. godine). Ovo bi, takođe, značilo i političko približavanje sa Moskvom, kao što je to bio i De Golov put u Moskvu 1966. godine, i dovelo bi do ratifikacije Politike dobrog susedstva sa Putinovom Rusijom, i to potpisivanjem povlašćenih sporazuma koji bi osigurali snabdevanje ruskom naftom i gasom i povećanje prometa. Imajući u vidu koliko evropska energetika zavisi od Rusije (21% uvezene nafte i 40% uvezenog gasa iz Rusije) i kako su evropske zemlje prisiljene da ispaštaju zbog ucenjivanja Rusije (i ruske enrgetike), to može dovesti do slamanja jedinstva zajednice, a izvesno je da se Nemačka i Francuska ne bi ustručavale se da žrtvuju druge zemlje kako bi osigurale sopstveno snabdevanje energijom. Tako, nakon referenduma, nakon koga je došlo do spajanja Krima sa Rusijom, videćemo "laganu intervenciju" ruske vojske u Ukrajini, što će izazvati nešto slično podeli Nemačke na dve skoro simetrične polovine, odvojene na 32. meridijanu. Jug i Istok zemlje (uključujući i Krim) će biti u ruskoj orbiti, dok će Centralna i Zapadna Ukrajina otploviti u okrilje EU. Ovu podelu bi odobrio novi Ženevski sporazum i značio bi, de facto, povratak endemizmu Sjedinjenih država i Rusije iz doba Hladnog rata. Izvor: katehon.com